誌文을 지어 올릴 적임자가 아니라는 등의 이유로 遞差시켜주기를 청하고 근래 使行할 때 公貨를 많이 청하는 문제에 대한 所懷를 진달하는 李頤命의 차자
○ 判府事李頤命箚子。伏以告訃之行, 禮當遄發, 彼或責遲, 亦慮辱國, 雖俶裝聚馬, 其勢不得不淹至四五旬, 而其不可更退則決矣。諡狀文字, 最宜速出, 而纂集之事纔訖, 應製詞臣, 多事奔走, 實爲可慮。況狀出而誌成, 前例皆然, 事體又當如此, 臣猥當撰誌之命, 坐待狀出, 而行期迫, 則以臣鈍滯之才, 必難速成於出疆之前, 莫大文字, 豈不有狼狽苟簡之恨乎? 噫, 賤臣之受大恩於先朝, 河海莫量, 今於山陵之事, 躬負土石, 下褥螻蟻, 亦所自願, 乃復摹畫天日, 托名琬琰, 何等榮幸? 雖文辭魯拙, 恐無以闡揚盛烈, 而豈敢有一分辭避之念? 昨上短箚, 實非飾讓, 日月之明, 猶未下燭, 辭旨悲切, 勉諭丁寧, 奉讀未半, 失聲長號, 臣雖無狀, 更忍爲固辭之計乎? 然事勢之窘急, 如上所陳, 其在必誠必愼之道, 宜早變通, 臣又囁嚅, 不敢早言, 迫而後號籲, 則亦臣之罪也。伏乞聖明, 俯察臣魯才之不可應卒, 深軫大事之不可苟簡, 特收還成命, 回授在朝之人, 國事幸甚。且近日使行, 多請公貨, 臣嘗病之, 而萊貨幾至不通, 淸人索賂日滋, 少有所請, 則必生事端, 如甲寅之抉摘文字, 丁丑之援引會典, 可見其伎倆矣。今日之事, 雖曰萬萬無慮, 患生不虞, 誠不可忽也。一行員役, 空手而去, 應用之財, 已無出處, 若有意外之事, 實無周旋之道, 誠宜軫念, 亦乞特令廟堂, 依丁丑使行所給之例而許之, 使之定限還償, 實爲便當, 先事之慮, 恐不可已也。取進止。答曰, 省箚具悉卿懇。誌文撰進, 事體重大, 不宜過辭, 從速製進。下款事, 令廟堂稟處焉。仍傳曰, 遣史官傳諭。燼餘
○ 判府事李頤命箚子。伏以告訃之行, 禮當遄發, 彼或責遲, 亦慮辱國, 雖俶裝聚馬, 其勢不得不淹至四五旬, 而其不可更退則決矣。諡狀文字, 最宜速出, 而纂集之事纔訖, 應製詞臣, 多事奔走, 實爲可慮。況狀出而誌成, 前例皆然, 事體又當如此, 臣猥當撰誌之命, 坐待狀出, 而行期迫, 則以臣鈍滯之才, 必難速成於出疆之前, 莫大文字, 豈不有狼狽苟簡之恨乎? 噫, 賤臣之受大恩於先朝, 河海莫量, 今於山陵之事, 躬負土石, 下褥螻蟻, 亦所自願, 乃復摹畫天日, 托名琬琰, 何等榮幸? 雖文辭魯拙, 恐無以闡揚盛烈, 而豈敢有一分辭避之念? 昨上短箚, 實非飾讓, 日月之明, 猶未下燭, 辭旨悲切, 勉諭丁寧, 奉讀未半, 失聲長號, 臣雖無狀, 更忍爲固辭之計乎? 然事勢之窘急, 如上所陳, 其在必誠必愼之道, 宜早變通, 臣又囁嚅, 不敢早言, 迫而後號籲, 則亦臣之罪也。伏乞聖明, 俯察臣魯才之不可應卒, 深軫大事之不可苟簡, 特收還成命, 回授在...